از کتاب 'چلیپای گلگون' به نام 'پناهگاهی از خود': در مورد زندگی عرفانی، قسمت ۲ از ۳

"وقتی به زندگی عرفانی نزدیک می شویم و با انسان شروع می کنیم، ما به همه چیزها بعنوان الهی نگاه می کنیم، زیرا آنها از همان منبع، سرچشمه می گیرند و هیچ موجودی خدانشناس نیست مگر اینکه در موقعیتی قرار بگیریم تا به این اشاره کنیم که او اراده خود را در تقابل با آنچه می داند هدایت کرده است، این بهترین و مناسب و بجا است."